ویروس HIV می تواند از طرق مختلف مثل تماس با سرنگ خونی، مقاربت، تماس با بزاق دهان فرد بیمار و راه هایی از این دست از فرد بیمار به افراد سالم منتقل شود.

این ویروس باعث نابودی سلول های CD4 در بدن می شود که عنصری مهم در سیستم ایمنی بدن محسوب می‌شوند و در اثر نابودی آنها بدن قادر به مقابله با ویروس ها، عفونت ها و باکتری ها نیست و به تدریج باعث ابتلا به "سندروم نقص سیستم ایمنی اکتسابی" یا همان ایدز (AIDS) می شود. 

ویروس HIV می تواند سال‌ها به صورت مخفی در بدن افراد باقی بماند و در صورت ناآگاهی فرد مبتلا باعث ابتلای سایر افراد به این ویروس شود. ورود HIV  به بدن به منزله ابتلای فرد به ایدز در آینده است.

هر چند می توان با مصرف داروها بیماری را کنترل کرد اما آگاهی زودهنگام، مصرف دارو و کنترل و جلوگیری از سرایت بیماری به دیگران از سوی فرد بیمار می تواند نقش موثری در افزایش طول عمر و امید به زندگی در افراد مبتلا داشته باشد.

این ویروس به قدری هوشمند و پرقدرت است که نمی‌توان 2 بیمار را یافت که علائم کاملا مشابه همدیگر را تجربه کرده‌باشند اما به طور کلی نشانه های آلودگی به این ویروس در مردها عبارت است از بثورات پوستی (جوش‌های پوستی)، خستگی، تب، گلودرد، سردرد، درد و گرفتگی عضلات، کاهش وزن غیر طبیعی، اسهال، سرفه، تنگی نفس، گیجی، اختلال در حافظه، تهوع، تعریق شبانه، تورم غدد لنفاوی. از همه مهمتر اینکه علائم اولیه عفونت ویروسی ایدز مثل سرماخوردگی و آنفلوآنزا است که ممکن است بیش از 2 هفته به طول بیانجامد.

ویروس HIV در مراحل اولیه نمی تواند سیستم ایمنی بدن را نابود کند ولی به طور منظم تکثیر می‌شود و سرانجام روزی بر سیستم ایمنی بدن غلبه می کند و در آن زمان بدن فرد دیگر توان مقابله با عفونت ها را ندارد.

تشخیص ابتلا به این عفونت کار بسیار آسانی است و تنها با انجام یک آزمایش خون امکان‌پذیر است. در صورت مثبت بودن نتیجه بلافاصله فرد باید تحت کنترل پزشک قرار گیرد.

گرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، می توان با کنترل و مراقبت از رشد سریع بیماری کاست. اقدامات احتیاطی را معمولا پزشک به بیمار آموزش می دهد و بد نیست بدانید افرادی با وجود ابتلا به این بیماری طول عمر طبیعی و زندگی خانوادگی و اجتماعی موفقی داشته‌اند.