استخوان قدرت در گلوي احمدي‌نژاد

هشت سال که حداکثر زمان دو دوره برای تصدی ریاست‌جمهوری در نظر گرفته می شود، در مقیاس با لمس لذت آمیز قدرت، زمان کوتاهی است.

به گزارش روز نو : برنامه‌های یک جریان یا یک فرد را می‌توان در حد فاصل زمانی هشت ساله اجرایی کرد اما مساله این است که برای صاحبان قدرت به ویژه در سطح ریاست دولت، دل کندن از آن همه تشریفات و عناوین به تدریج که به آن عادت می‌کنند، دشوار می شود و بي‌شك دل‌شان می خواهد سال های دراز جایگاه خود را حفظ کنند اما دریغ که هشت سال مثل برق و باد می گذرد و از گرمای قدرت، خاکستر سرد به جای می ماند. در بزنگاه های سیاسی دوران افول اصلاحات محمود احمدی‌نژاد و حلقه پیرامونش، کسانی محسوب می شدند که از هیچ به همه جا رسیدند.

آن‌ها رجال سیاسی متوسط رو به پایینی تلقی می‌شدند که یک‌باره مناصب عظیمی را به‌دست آورده بودند. در زمانه ای که رجال قدیمی انقلاب به دوران پختگی و چشم و دل سیری خود رسیده بودند، احمدی نژادی‌ها نو سفرانی به نظر می‌رسیدند که گویی دوباره انقلاب کرده باشند. آن‌ها زمام امور کشور پهناور و استراتژیک ایران را عهده دار شدند که درآمد‌های کلان نفتی آن سال ها، قدرت مضاعفی را نيز برای ایشان فراهم آورده بود.

مگه تموم عمر چند تا بهاره

هشت سال، برای بسياري سخت و دیر گذشت. اما در نظر احمدی نژاد و جریان اطرافش به سرعت طی شد و در انتهای دوره دوم، فقط خاطراتش باقی می ماند.

دیگر خبری از هیچ یک از هیجانات آن دوره نبود ؛ نه استقبال مردمی در سفر‌های استانی، نه خیل ملتمس دعا و نامه به‌دست و نه آن همه احترام و عزت معطوف به درخواست. بدتر از همه اینکه سفرهای دیپلماتیک هم تمام شده بودند و به ویژه مجمع عمومی سازمان ملل که فانتزی‌های رییس جمهور را عملی می ساخت، به لیست بقیه خاطرات ملحق می شد.

چنین شد که آن‌ها تصمیم گرفتند در قدرت باقی بمانند. در این راه نه توصیه های بزرگان و ناصحان و نه مشاهده روند حاکم بر افکار عمومی جامعه اثر کرد. حرف مرد همان بود که بود و طبق سابقه، احمدی نژاد عقب نشینی نمی‌کرد.

ماجرای استخوان در گلو

با احمدی نژاد چه می توان کرد؟ او به هیچ وجه با فراموش‌شدن کنار نمی آید. تحرکات جنجالی اخیر وی و بقایی که کانون توجهات رسانه ها شده بود، میل شدید اینان به دیده‌شدن را بار دیگر هویدا کرد. در عین حال در این سال‌ها، با زدن شاخ و برگ های احمدی نژاد، کوشیده شده است وی را مهار کنند، اما سوال اصلی اینجاست که با خود وی چه باید کرد؟

دولت نهم و دهم بهترین فرصت‌های جریان اصولگرایی را برای بازگشت به نهاد ریاست جمهوری از میان بردند.

آن‌ها با ایجاد افتراق و انشعاب میان اصولگرایان باعث شدند تا هنوز هم این جریان، هزینه انحرافات بعضی از نزدیکان احمدی نژاد و سماجت خود او بر رویه های نادرست را بپردازند.با این وجود او بدل به یک آیکون شده است ؛ موردی خاص که نمی توان به خاطر اره کشی های سیاسی‌اش با او برخورد کرد. گمان عمومی بر این بوده که احمدی نژاد با گروکشی وتهدید به افشاگری، حاشیه امنی برای خود ایجاد کرده است. اما به نظر، آنچه باعث مصون بودن احمدی نژاد از تعقیب و محاکمه بوده، جز کاراکتر خاص او نیست. احمدی نژاد تلفیقی از عناصر کلاسیک در جریان پوپولیسم را ارائه می‌کند ؛ عناصری مانند اعتماد به نفس، تهور، رک‌گویی و وعده پردازی که به هر روی، موجد جذابیت برای بخش هایی از جامعه است. در سطح نخبگان سیاسی نيز، اعتماد تام اصولگرایان به احمدی نژاد به عنوان فردی انقلابی و ارزش مدار رقم خورد.

بنابراین با شروع انحراف جریان پیرامون وی از اصول، بسیاری با شیب ملایم از او فاصله گرفتند و بعضی دیگر هم زاویه خود را با وی علنی کردند. با این حال هنوز هم برخورد مستقیم با احمدی نژاد ، مساله‌اي نیست که نهاد های اصولگرا به آن تن در دهند و درحال حاضر مماشات با بازی های او را در برنامه قرار داده اند.مشخص نیست صبر حاکمیت چه زمانی لبریز شود اما به هر حال احمدی نژاد به سِمتی کمتر از ریاست جمهوری برای خود یا آن دو یار غار رضا نمی‌دهد.

ائتلاف سه نفره وی، در رویای بازگشت به قدرت آن هم در عالی‌ترین سطح به هدف عامه یا هیچ اینان بدل شده است. مهار این سه، امری صعب و پیچیده به نظر می‌رسد و بنا بر سابقه، گفتمانی که ضد خود را می سازد، در تقابل با آن، کار سختی در پیش خواهد داشت. باید برای این رییس جمهور سابق، مسجل شود دوران او و همراهانش سپری شده است و تا چنین باوری به وجود نیاید، سودای بازگشت به قدرت در قالب دولت بهار پابرجا خواهد بود و ثبات سیاسی جامعه ازین رهگذر متضرر خواهد شد.دولت نهم و دهم با همه خوبی و بدی هایش به تاریخ پیوست و قضاوت راستین درباره آن دوران برای آیندگان بماند. امید اینکه، نوستالژی آن روز دست از سر احمدی نژاد و یاران بردارد و رنج اضافه ای بر پیکر خسته سیاست این روز های ایران بار نکنند.

قانون