به گزارش سایت روزنو،"صالح القزوینی" در روزنامه "الرای الیوم" چاپ لندن می نویسد:"این که رئیس جمهوری بعدی ایران چه سیاستی را در پیش خواهد گرفت قابل پیش بینی نیست. به نظر می رسد تحریم های امریکا علیه ایران در وضعیت فعلی باقی خواهند ماند.

سیاست خارجی ای نسبتا میانه روانه و تا حدی همراه با مقاومت را می توان از ایران در دوره رئیسی انتظار داشت البته او در حد روحانی از خود انعطاف پذیری نشان نخواهد داد. در نتیجه ایران سیاست خارجی قدری سفت و سخت تر از گذشته البته با در نظر گرفتن دقت و محاسبه گری خواهد بود. پرونده هایی مانند مسئله فلسطین یا رابطه با حزب الله و سایر جریان های مقاومت تحت تاثیر انتخابات ریاست جمهوری ایران نیستند".

"فواد مطر" در "الزمان" چاپ عراق اما اشاره می کند که ریاست جمهوری "محمد خاتمی" در دوران اصلاحات نشان داد که رئیس جمهوری در ایران در دستیابی موفقیت برای ایجاد تفاهم با سایر کشورها در ایران بازیگری مهم است.

او در این باره نوشته است:"بیست و چهار پیش روابط ایران و اعراب شاهد وضعیتی بود که همه امیدوار بودند خاتمی بتواند با دولت های عربی تفاهم برقرار کند. ما سخنرانی ها و دیدارهای خاتمی را به یاد می آوریم او هیچ گاه دولت های عربی را تهدید نکرد و کشوری را هدف تهاجم لفظی قرار نداد.

خاتمی گفته بود که ایران دشمن امریکا نیست و دو کشور دارای منافع مشترک استراتژیک در عراق و افغانستان هستند. او در مورد مسئله فلسطین نیز گفته بود که با دیدگاه های جانشین اش احمدی نژاد درباره لزوم محو کردن اسرائیل از روی نقشه زمین موافق نیست و خواستار صلح عادلانه است.

او به "فایننشال تایمز" گفته بود که ایران وجود یک کشور مستقل فلسطینی در کنار اسرائیل را می پذیرد. عبدالله بن عبدالعزیز پادشاه سابق عربستان سعودی ابتکار صلح عربی و بهبود روابط با ایران را مطرح کرد. متاسفانه تصمیم گیرندگان ایران درعوض استقبال از طرح عربستان گروه های نیابتی خود به خصوص انصارالله را در یمن تقویت کردند. در سال های بعد، روز به روز از نقش رئیس جمهور در ایران کاسته شد و نهادهای انتصابی و غیر انتخابی در سیاست خارجی ایران و تعیین چارچوب های آن نقش اصلی را ایفا کرده اند".

"ظفر العجمی" در "الوطن" چاپ بحرین می نویسد:"جنبه های روشن برنامه "عبدالناصر همتی" همانند یک ماه دو جنبه روشن و تاریک دارد. در بخش روشن بارقه ای از امید را ایجاد می کند و نشان می دهد او شایستگی نمایندگی صدای مردم خلیج فارس را دارد. با این وجود، جنبه تاریک این ماه برای اعراب آن است که همتی مرد تبلیغات نظام سیاسی ایران در دوران جنگ ایران و عراق بوده است".

"ریاض قهوجی" در مقاله ای در روزنامه لبنانی "النهار" می نویسد:"اساس مشکل ایران برنامه هسته ای آن کشور نیست بلکه مشکلات آن کشور با همسایگان اش است که از سال های اولیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شد پس از در پیش گرفتن سیاست صدور انقلاب و تاسیس گروه های نیابتی برای گسترش نفوذ در منطقه".

قهوجی در ادامه می نویسد:"درباره مسئله هسته ای مهم نیست که چه فردی در ایران به ریاست جمهوری برسد. مهم ترین مسئله آن است که هیچ توافقی میان ایران با غرب نمی تواند طولانی مدت داشته باشد مگر آن که ایران در سیاست منطقه ای خود تغییراتی ایجاد کند و محدودیت هایی را بر برنامه موشکی اش اعمال کند".

او معتقد است اگر گام های اعتمادساز میان طرفین ادامه یابد امکان تداوم گفتگوها در وین وجود دارد و دستیابی به توافق هسته ای تازه در تابستان امکان پذیر است.

"عباس خامه یار" رایزن فرهنگی ایران در لبنان در مقاله ای در روزنامه لبنانی "الاخبار" می نویسد:"برخی از شایعات و تهمت زدن ها با هدف دلسرد کردن مردم ایران برای جلوگیری از شرکت آنان در انتخابات صورت می گیرد شایعاتی که در دوره های پیشین انتخابات نیز مطرح می شدند.

ایرانیان روی تغییر آینده در چهار سال پیش رو حساب باز کرده اند به ویژه در برابر حرص و آز و تجاوزگری امریکا. ایران منتظر به قدرت رسیدن رئیس جمهوری متعهد و شجاع است که مرعوب طوفان ها و فشارها نشود. هر فردی که به ریاست جمهوری برسد نقش مهمی در تعیین سیاست های اصلی کشور خواهد داشت به ویژه آن که ایران طی چند سال گذشته تحت فشار و تحریم های شدید امریکا و اروپا قرار گرفته و این موضوع سبب می شود تا رئیس جمهوری منتخب وفادار به توانایی های مردم باشد و ایران را به سوی خودکفایی پیش ببرد که تنها گزینه برای حفظ اصول و دستاوردهای 42 سال گذشته انقلاب است".

با این وجود، "محمود بارجو" در "العربی الجدید" چاپ لندن می نویسد:"حذف گسترده نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری از سوی شورای نگهبان نشان می دهد که تصمیم گیرندگان عالی در نظام سیاسی ایران دیگر تمایلی به پذیرش ریسک و مخاطرات احتمالی ندارند.

تندروها احساس عدم اطمینان و ناامنی می کنند و معتقدند حتی یک چالش ساده توانایی تبدیل شدن به رویدادهایی را خواهد داشت که عواقب غیر منتظره و غیر قابل پیش بینی به همراه دارند. این ریسک گریزی انتخاباتی طی یک دهه گذشته به طور پیوسته افزایش یافته از رد صلاحیت آیت الله هاشمی رفسنجانی در انتخابات 2012، رد صلاحیت احمدی نژاد در انتخابات 2017 تا رد صلاحیت گسترده اکثر نامزدهای اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه رو در انتخابات اخیر.

در واقع، شورای نگهبان خود نهادی است که مانعی بر سر راه دموکراسی در ایران محسوب می شود. تصمیم گیرندگان در دوره های قبلی انتخابات در تلاش بوده اند تا از مشارکت قابل قبول اطمینان کسب کنند و همزمان احتمال بروز نتایج غیر منتظره را کاهش دهند تا مخاطرات و عدم قطعیت را در نسبتی متوازن قرار دهند. با این وجود، در این دوره حذف گسترده نامزدها نشان می دهد که تصمیم گیرندگان تمایل شان برای خطرپذیری کاهش یافته است".

"صبحی حدیدی" در مقاله ای در نشریه عرب زبان "القدس العربی" جاپ لندن معتقد است که هیچ کس منتظر نتیجه انتخابات ایران نیست و هیچ تغییر عمده ای حاصل نخواهد شد. او می نویسد:"سوابق رئیسی در سالیان گذشته سبب می شود تا بسیاری از واجدین شرایط رای دهی تمایلی به رای دادن به او نداشته باشد. واقعیت واضح اما نشان می دهد او برنده انتخابات خواهد شد با این وجود، تغییر چندانی حاصل نخواهد شد.

شاید مردی که در سال 2017 میلادی به حسن روحانی رئیس جمهوری فعلی در انتخابات آن زمان باخت بتواند دو دوره ریاست جمهوری را به اتمام برساند و بیش ترین شانس را برای کسب مقام های دیگر در دوران ایجاد خلاء قدرت داشته باشد اگرچه حتی به مقام آیت اللهی نرسیده است. اگر دولت روحانی نتواند به توافق هسته ای در روزهای پیش رو دست یابد در ماه آگوست نه تنها باید شاهد مراسم تحلیف رئیس جمهوری تازه باشد بلکه مردم ایران نیز در سال ها فقر و سختی های معیشتی در زندگی روزمره باقی خواهند ماند.

یکی از اصلی ترین تفاوت ها میان روحانی و رئیسی آن است که اقتصاد در صدر برنامه های روحانی بود و به همین خاطر او به دنبال امضای توافق هسته ای به منظور رفع تحریم های اقتصادی خفه کننده برای اقتصاد ایران بوده است.

این در حالی است که رئیسی در انتظار فرمان نهادهای بالادستی برای ادامه یا عدم ادامه مذاکرات و آن هم تنها درباره کاهش یا لغو تحریم های امریکا خواهد بود. او بسیاری از عناصر میراث احمدی نژاد را احیا خواهد کرد.

گفتمان عمومی رئیسی مبتنی بر آمیزه هایی از بسیج توده ها، بهره برداری از احساسات عقیدتی توده ها، تحریک احساسات ملی گرایانه، تحریک احساساتی و عاطفی مردم علیه غرب به ویژه امریکا و حمایت از برنامه صدور انقلاب به لبنان، عراق، سوریه و یمن خواهد بود. همانند احمدی نژاد، رئیسی نیز باعث تغییر در گفتمان سیاسی و ایدئولوژیکی خواهد شد که مدنظر آیت الله مصباح یزدی بود".

"جمانه فرحات" در مقاله ای درباره انتخابات ایران در "العربی الجدید" می نویسد:"ایران در حال مذاکرات اساسی درباره مسئله هسته ای خود و سایر موضوعات مرتبط در وین است که سرنوشت آن به برنامه ریزی محافظه کاران برای مرحله بعدی بستگی خواهد داشت.

اصرار تصمیم گیرندگان عالی نظام برای ریاست جمهوری رئیسی و نه فردی دیگر با هدف پایان دادن به هرگونه اختلاف نظر و تفاوتی حتی نسبی میان نظر "میدان" با نظر دولت و "دیپلماسی" است تفاوتی که در دوره ریاست جمهوری روحانی تقویت شد و محمد جواد ظریف در مصاحبه اخیرا فاش شده اش از آن یاد کرد.

اگرچه پیش بینی قاطع درباره احتمال دستیابی یا عدم دستیابی به توافق در دوران رئیسی دشوار است آن چه اجتناب ناپذیر به نظر می رسد آن است که مقام های ایرانی به خوبی می دانند که در صورت عدم احیای توافق هسته ای چالش های داخلی به شدت پدیدار می شوند و نظام با نارضایتی ها، اعتراض های مردمی و ریختن مردم به خیابان ها مواجه خواهد شد که نشانه های هشدار دهنده آن را در سالیان اخیر مشاهده کرده است.

برخورد با معترضان کافی و ناکارآمد بوده است و تصمیم گیرندگان عالی نظام نسبت به این موضوع آگاه هستند که اگر عوامل تنش زای اقتصادی و اجتماعی وجود داشته باشند در آینده اعتراضاتی مشابه اعتراضات سالیان گذشته رخ خواهند داد. در نتیجه، احتمال فوران موج تازه ای از اعتراضات کماکان باقی است. با توجه به این چالش، به نظر می رسد انتخابات ریاست جمهوری 1400 ایران یک فصل از آغازین فصول تازه تحولات داخلی و خارجی برای ایران است".

"مروان قبلان" نیز در مقاله ای در "العربی الجدید" به نقش عامل خارجی در شکل دهی صحنه انتخابات اخیر توسط شورای نگهبان اشاره کرده و می نویسد:"مقام های عالی تصمیم گیرنده ایران می دانند که ادامه درگیری با واشنگتن بزرگترین خطر برای نظام خواهد بود.

آنان ترجیح می دهند از فرصت حضور دولت بایدن که مشتاق حل مسئله هسته ای و پایان دادن به یکی از مهم ترین تنش های امریکا با کشوری خارجی است استفاده کنند. آنان مشتاق هستند دستاورد این توافق به نام دولت تازه ثبت شود و نه روحانی. به همین خاطر، آنان در حصول توافق تاخیر ایجاد می کنند.

به نظر نمی رسد برای واشنگتن این موضوع مهم باشد تا زمانی که با قطعیت بداند که با عالی ترین مرجع سیاسی و تصمیم گیرنده در ایران وارد گفتگو و توافق می شود. این محاسبات تصمیم گیرندگان ایران و واشنگتن است اما ایران همیشه سرزمین رویداد های غیر قابل پیش بینی و غافلگیرکننده بوده و محاسبات در آن به ندرت با واقعیت در انطباق بوده و تحقق یافته اند. این موضوع را دولت دموکرات بایدن بهتر از هر طرف دیگری می داند و درک می کند".