۱) چه روسیه تزاری، چه روسیه کمونیستی و چه روسیه پوتین هیچ کدام برای ایران دوست خوب یا حداقل همسایه مناسبی نبودند.

۲) در دوره قاجاریه، بیشترین سهم از سرزمین های ایران را روسها اشغال و به خاک خود ضمیمه کردند.

۳) روس‌ها برای جدایی آذربایجان و کردستان و گیلان از ایران، بارها تلاش کردند.

۴) روس‌ها در جنگ ۸ ساله با عراق، بزرگترین تامین کننده سلاح عراق بودند.

۵) روسیه سهم تاریخی و مشروع ایران از دریای خزر را نادیده گرفت و قراردادی ناعادلانه را تحمیل کرد.

۶) روسیه همواره نگاه کاملا ارباب مابانه، منفعت جویانه، یک طرفه و ابزاری به ایران دارد و هیچگاه یک رابطه برد-برد را در رابطه با ایران دنبال نمی کند. احساس عمومی مردم این است که روسیه همواره از ایران استفاده (و حتی سوء استفاده) کرده و می کند.

۷) روسیه بارها در قراردادها بدعهدی کرده است.

۸) روسیه در جریان ساخت نیروگاه اتمی بوشهر، سالها تعلل کرد و هزینه های زیادی را تحمیل کرد.

۹) روسیه همواره همراه تحریم‌های سازمان ملل بر علیه ایران بوده و هیچگاه اقدامات موثری برای حمایت از ایران در تحریم ها به عمل نیاورده است.

۱۰) بطور کلی منافع روسیه در وجود یک ایران ضعیف و در زیر چتر این کشور است.

۱۱) روسیه بزرگترین مانع و رقیب برای صادرات گاز ایران (به ویژه اروپا) به شمار می رود.

۱۲) روسیه با یک اقتصاد فاسد و رانتی یک کشور محبوب نیست.

۱۳) تجاوز یک کشور بزرگ منطقه به هر یک از کشورهای کوچک تر همسایه خود، با مخالفت افکار عمومی کشورهای منطقه روبرو می شود.

۱۴) تجاوز یک کشور (آن هم یک همسایه به مراتب قوی تر) به کشور دیگر همواره محکوم است.

۱۵) حمله روسیه به اوکراین یک عملیات محدود نیست، بلکه یک تجاوز وسیع و گسترده به شمار می رود.

۱۶) مردم ایران که هنوز حمله عراق را فراموش نکرده اند، با مردم اوکراین احساس همدردی می کنند.