روز نو :یکی از شهرداران می گفت کمیسیون ماده ۱۰۰ یکی از منابع درآمدی شهرداری است که در شهرداری به آن “چک سفید” گفته می شود و ما ناگزیریم از تخلفات ساخت و ساز چشم پوشی کنیم تا پرونده این تخلفات در کمیسیون مطرح و با جریمه بخشی از درآمد شهرداری را تامین کنیم.

مرتضی صارمی نوشت: پرداختن به موضوع تیتر، یک امر ذهنی ناشی از احساسات مربوط به فاجعه متروپل آبادان نیست. بدون شک درصدی از فساد ناشی از زیاده خواهی افراد بشر است که طبیعی به نظر می رسد و برای مهار آن علاوه بر کنترل های اجتماعی و عواملی مانند وجدان و اخلاق، در ساختار سازمان‌های خدماتی و حاکمیتی، رده های تحت عنوان گزینش، بازرسی و حراست تعریف شده است تا سازمان را در جهت رسیدن به انجام اهداف و ماموریت‌های آن کمک کنند.

اما آنچه کشور با آن درگیر و مبتلابه شده است از آن به فساد گسترده و سیستمی یاد می شود. طرح این عنوان که برخی آن را اتهام تلقی می کنند موضوعی پیچیده و دشوار نیست بلکه با یک حساب و کتاب و تحلیل ساده می توان به عمق فاجعه پی برد. برای این منظور همه متقاضیان انجام کار در شهرداری‌ها با تمام وجود آنرا لمس کرده اند و مدیران سیاسی در مناطق با آن دست به گریبان بوده اند.

براین منظور ارزیابی عملکرد کمیسیون‌های ماده ۱۰۰ شهرداری شاخص مورد اعتنایی است که بر همگان روشن است. یکی از شهرداران می گفت کمیسیون ماده ۱۰۰ یکی از منابع درآمدی شهرداری است که در شهرداری به آن “چک سفید” گفته می شود و ما ناگزیریم از تخلفات ساخت و ساز چشم پوشی کنیم تا پرونده این تخلفات در کمیسیون مطرح و با جریمه بخشی از درآمد شهرداری را تامین کنیم. زیرا هزینه هایی خارج از لایحه بودجه از طرف اشخاص و نهادها به شهرداری مزید بر علت تحمیل می شود که باید به اجبار پرداخت شود در غیر این صورت چون این اشخاص و نهادها در عزل و نصب شهردار به صورت مستقیم و غیر مستقیم نقش دارند باید با پست شهرداری خداحافظی کرد. مثلا امام جمعه ای فاکتور خرید منزل شخصی از جمله سنگ پا و خودروی شخصی را از شهرداری طلب می کند یا یک نهاد انقلابی برای برگزاری مراسم عفاف و حجاب یا راهیان نور از شهرداری پول می گیرد یا برای دیدار با خانواده شهدا از شهرداری کارت پول و سکه می گیرند یا برای ساخت مراکز مذهبی در دیگر کشورها برای شهرداری مبلغ مشخص می کنند و شهردار چون برای این مطالبات منبع و ردیف اعتباری در لایحه بودجه ندارد ناچار از راه‌های غیر قانونی تامین می کند. در واقع شهرداری به حیاط خلوت برخی اشخاص و نهادها تبدیل شده است که این سنت غلط، نهادینه شده و به گسترش فساد در بین افراد جامعه و کارکنان و مقامات منجر گردیده است و نهادهای نظارتی نیز تحت تاثیر این سنت غلط ، ناکارآمد و به نوعی آنها نیز در این چرخه معیوب هضم شده اند.

بدیهی است چون افراد زیاده خواه سیری ناپذیرند سوراخ دعا را پیدا کرده و با دادن هدیه و هبه (رشوه) نقش بازی می کنند و مقامات هم با این پول‌های کثیف با آمار سازی اصطلاحا انجام وظیفه می نمایند به طوری که آثار آنرا در نظام تصمیم گیری در حوزه سیاست( انتخابات شوراها و مجلس و انتصابات )، اقتصاد (جراحی اقتصادی) و فرهنگ ( اجتماع صد هزار نفری) می بینیم.