نواندیش- رضا امیری: این روزها که کشور درگیر تنش است از زبان بسیاری از سیاسیون و جامعه شناسان می شنویم که همه این اتفاقات از یک مساله نشات می گیرد و آن بی توجهی به خواست افکار عمومی است، خواستی که درک آن در خیلی از مواقع چندان سخت نیست و برآورده ساختن آن هم هیچ منافاتی با خط قرمز ها ندارد، با این حال همچنان سیاست گذاران ما نسبت به این خواست ها بی توجه نشان می دهند.

یکی از نمونه های بارز این بی توجهی را می توان در ماجرای رونمایی از پیراهن تیم ملی برای رقابت های جام جهانی مشاهده کرد، جایی که طرح ساده و انصافا بدون خلاقت این پیراهن صدای همه را درآورد، نکته جالب ماجرا اما اینکه خود مجید ساعدی فر مالک برند مجید هم در واکنش به این انتقادات گفته است: ما بیش از ۳۰ طرح ارائه دادیم اما برگشت داده می‌شد و می‌گفتند این طرح شلوغ است یا این طرح با آثار باستانی ایران همخوانی ندارد ... . ما از آثار باستانی، فرش ایرانی و بسیاری از طرح‌های دیگر استفاده کردیم اما هر کدام به طریقی ریجکت شدند.

او در ادامه نیز افزود: ما می‌توانستیم به صورت هوشیارانه و هوشمندانه طرح‌هایی را پیاده و از نمادهای کشور استفاده کنیم اما مورد تایید هیئت رییسه و سایر دوستان قرار نگرفت. این طرح انتخاب شخص من نبوده و طرح مورد تایید فدراسیون فوتبال است.

اگرچه اصل سپردن کار به برند موفق مجید به جای برند دسته چندم خارجی اقدامی بی نهایت درست و اتفاقا مورد تایید بخش بزرگی از مردم است، اما بحث اصلی بر سر طرح این پیراهن می باشد، طرحی که حتی مالک مجید هم از آن رضایت ندارد.

اظهارات ساعدی فر در مورد استفاده از نمادهای ملی و میهنی در طرح های پیشنهادی نشان می دهد که او خوب متوجه خواست افکار عمومی شده است، از ماه ها پیش کاربران با انتشار طرح هایی زیبا امید داشتند که پیراهن تیم ملی کشورشان تا جایی که قوانین اجازه می دهد در بر دارنده طرح هایی ملی باشد، امیدی که البته نقش بر آب شد و صدای کاربران را هم درآورد.

حال باید از مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش پرسید آیا توجه به این خواست ساده مردم انقدر کار سختی بود، اصلا چرا و براساس چه متر و معیاری با 30 طرح پیشنهادی تولید کنندگان البسه تیم ملی مخالفت شده است، واقعا این مردم به اندازه داشتن یک طرح دلخواه از لباس تیم ملی کشورشان هم حق ندارند و توجه به خواست آنها در این زمینه تا این حد سخت است؟!

این جا است که باید گفت مشت در این مملکت نمونه خروار است و وقتی در چنین موضوع ساده ای هم به خواست افکار عمومی بی توجهی صورت می گرفت دیگر نباید انتظارهای عجیب و غریب از سیاست گذاران داشت.