او البته بهترین بازیکن فعلی فوتبال ایران به شمار می‌رود که در دیدار با انگلستان دبل کرد و در برابر ولز پاس گل داد، اما مصاف با آمریکا روز خوب او نبود. مهدی در فاز هجومی چندان به چشم نیامد، هرچند در یک صحنه اعتقاد به خطای پنالتی داشت که نه داوران مستقر در اتاق VAR و نه کارشناسان با او موافق نبودند. مسئله اما فقط به حضور کمرنگ مهدی در برنامه‌های تهاجمی تیم محدود نمی‌شد.

شاید ناکامی کمتر دیده شده طارمی در این مسابقه، نقش‌آفرینی ضعیف او در امور دفاعی بوده باشد. در دیدار سرنوشت‌ساز ایران، آمریکا از همان دقایق آغازین نبض میدان را در اختیار گرفت و با چرخاندن توپ به‌دنبال خلق موقعیت رفت. به شکل کاملا آشکاری، آنها سمت چپ خط دفاعی ایران و سمت راست خودشان را هدف گرفته بودند؛ جایی که میلاد محمدی بازی می‌کرد. بارها سرجینیو دست و سایر بازیکنان آمریکا از این جناح به سمت دروازه ایران یورش بردند و موقعیت گلزنی ساختند. واضح بود که دیر یا زود این نقطه‌ضعف کار دست تیم ملی خواهد داد.

در این دقایق اما ترفند کی‌روش برای مهار آمریکایی‌ها چه بود؟ او به مهدی طارمی دستور داد خط حمله را رها کند و در سمت چپ خط دفاعی به یاری میلاد محمدی بشتابد. حضور طارمی در این منطقه اما با بدترین نمایش او در جام‌جهانی همراه شد؛ نوعی سرگیجه و ناکامی در دفع توپ‌ها که کار را بدتر کرد.

به‌عنوان مثال دقیقه ۳۳ بازی، اثرگذاری ناکافی طارمی روی توپ باعث خلق موقعیت آشکار گلزنی برای آمریکا شد که شوت وه‌آ با فاصله کمی از بالای دروازه به بیرون رفت. دقیقه ۳۵ تکل طارمی برای قطع توپ در همین منطقه موفقیت‌آمیز نبود، اما سانتر سرجینیو دست با برخورد به دیگر مدافعان ایران راهی کرنر شد. دقیقه۳۸ اما خبری از خوش‌اقبالی نبود و ناکامی طارمی در مهار دست، با پاس او برای پولیشیچ و گل سرنوشت‌ساز بازی همراه شد. بعد از این گل هم طبیعتا کی‌روش بار دیگر منطقه بازی طارمی را تغییر داد. او برای کمک به میلاد محمدی آمد و موفق نشد؛ در پستی که هنوز هیچ‌کس نفهمیده چرا و چطور امید نورافکن در آن به فهرست نهایی راه نیافت.