برانکو ایوانکوویچ، نه فقط نام و چهره ای مشهور در فوتبال کرواسی است که در ایران هم یک مربی شناخته شده به شمار می‌آید.

آوازه شهرت برانکو که البته فوتبال ایران سهمی آشکار در آن داشته، حالا به حوزه خلیج فارس هم تعمیم داده شده است؛ ایوانکوویچ در کشورهای عربی بازار کار مناسب و قابل توجه پیدا کرده و پس از حضور در فوتبال عربستان، هم اکنون سرمربی تیم ملی عمان است و اماراتی‌ها هم برایش سرودست می‌شکنند.

از سوی دیگر، برانکو جزو نامزدهای اصلی سرمربیگری تیم ملی ایران (چنان که مهدی تاج نیز به این نکته اشاره کرده است) محسوب می‌شود و از برآیند افکار عمومی، می‌توان به این جمع بندی رسید که طیف وسیعی از هواداران فوتبال از این مسئله، استقبال هم می‌کنند.

با این همه باید پرسید وقتی اغلب مربیان در سن و سال برانکو، آرزوی تیمداری در کشورهای عربی را دارند تا در آرامش و درآمد ویژه زندگی کنند، ایوانکوویچ حاضر است زیر میز این بازی بزرگ بزند؟

نکته ای که نباید مستتر باقی بماند این است که دراگان اسکوچیچ با سابقه صعود ایران به جام جهانی ۲۰۲۲، برای تیمداری در حوزه خلیج فارس، بیش از یک ماه در قطر ماند اما تا همین حالا تلاش‌های او حاصلی در برنداشته است. بنابراین برانکو نمی‌تواند در حالی که تیم‌های عربی، او را سفت و سخت می‌خواهند، از تیمداری با پول‌های اغواکننده حوزه خلیج فارس دست بکشد و به پیشنهادهای بی سرو ته ما فکر کند.

البته برانکو شخصیتی پیچیده و منحصر به فرد دارد و به سادگی نمی‌شود به تصمیم نهایی او پی برد یا در این باره قطعا به یک پیش بینی واحد رسید، اما عقل و منطق حکم می‌کند او در کشورهای عربی بماند و سال‌های پایانی دوران مربیگری اش را با آرامش سپری کند.

فوتبال در ایران منهای مناقشه‌های داخلی و دردسرهای همیشگی، یک مشکل اساسی و بزرگ هم دارد؛ پولش بر خلاف کشورهای عربی «نقد» نیست!