اکسوس از قول منابع آگاه گفته است اتصال کشور های عربی از طریق راه آهن را در جریان دارد و این کریدور در نهایت به هند می رسد. مشاور امنیت ملی بایدن نیز گفته است که خواهان اتصال آسیای جنوبی به خاورمیانه و آمریکا هستند. این ادعای بزرگ در شرایطی که چینی ها در خاورمیانه جای جدیدی بازی کرده اند، می تواند نوعی تقابل با چینی ها و ایجاد حس اطمینان در کشور های عربی باشد.

اصغرزرگر، استاد روابط بین الملل، در آغاز درباره طرح آمریکا برای اتصال جنوب آسیا به کشور های حاشیه خلیج فارس به انتخاب گفت:

آمریکایی ها اینطور نیست که ارتباط دیرینه ای با خاورمیانه نداشته باشند، این ارتباط هم بعد از اینکه انگلیسی ها در سال 1971 نیروهایشان را از خلیج فارس بیرون بردند، آمریکایی ها جایگزین شدند. از سال 1948 هم اسراییل تحت حمایتشان در خاورمیانه شکل گرفت، لذا آمریکایی ها حیات خلوتی نیز در این ناحیه دارند. نتیجتا به سادگی از خاورمیانه بخصوص با حضور چین بیرون نمی روند و 14 پایگاه هم کماکان در منطقه دارند. این طرح هم که می خواهند راه آهن بکشند، به عنوان مثال اگر بخواهند عمان را به پاکستان و هند متصل کنند امکان پذیر نیست و مثل چینی ها نمی توانند چنین پروژه های ایجاد کنند. چینی ها بر اساس شناختی که از منطقه شرق آسیا دارند این پروژه ها را آغاز کرده اند و مرز های مشترکی نیز با کشور های افغانستان و هند دارند که از طریق آن وارد خاورمیانه می شوند. لذا این طرح آمریکا شاید یک تقابل فرضی با چین در منطقه باشد. درست است که تمرکز آمریکا به سمت آسیا جنوبی شرقی برای کنترل چین رفته است.

وی در ادامه نسبت به انگیزه های سیاسی آمریکا برای اجرا این طرح افزود: آمریکا مشخص نیست با کدام کشور ها می خواهد در این زمینه همکاری داشته باشد، در نهایت آمریکا برای اجرا این پروژه به چین و ایران برمی خورد. کشور های دیگر هم بخصوص در آسیا جنوبی ارتباطات اقتصادی شان با چین است. آمریکایی ها احتمالا می خواهد پایگاه خود را در خاورمیانه پررنگ تر کنند و با کشور های عربی حوزه خلیج فارس همراهی بیشتری داشته باشند تا آن کشور ها نیز نسبت به پشتیبانی آمریکا مطمئن تر شوند و با آمریکا بیشتر کار کنند. آمریکایی ها از این پروژه می خواهند به این برسند که ما هنوز هم هستیم.

زرگر در پایان نسبت به نیاز آمریکا برای اجرا این طرح در ارتباط با ایران گفت: اگر ایران مسائل منطقه ای خود را حل کند، که به نظر می آید چنین کاری در حال انجام شدن است و با مصر و اردن هم روابط عادی سازی شود، بنظر من یک چراغ سبزی خواهد بود که ایران در روابط منطقه ای تجدید نظر کرده است و در مسائل منطقه سیاست سخت را در پی ندارد. وقتی ایران با کشور های عربی رابطه نزدیک داشته باشد نمی تواند دشمن متحد آن ها یعنی آمریکا باشد. خاورمیانه یک منطقه قابل نفوذ از زمان های دور بوده است، یعنی ابرقدرت ها همیشه سعی کرده اند در آن جا تقسیم نفوذ داشته باشند. پذیرفتن ملاحضات منطقه ای یعنی پذیرفتن این تقسیم نفوذ و در مجموع برادر بزرگتر که آمریکا برای کشور های عربی است باید به رسمیت شناخته شود اما زمان می برد. گمانه زنی ها اینگونه است که چرا می توانیم با قطر رابطه خوبی داشته باشیم یعنی حضور آمریکا را به رسمیت می شناسیم.در عراق هم وقتی رابطه دوستانه داریم یعنی حضور آمریکا هم پذیرفته ایم. بنظر می آید که زمان آن رسیده مسئولان هم با حضور آمریکا مدارا کنند و باب مذاکرات باز شود. من چنین پیش بینی می کنم که آمریکا اگر بخواهد چنین پروژه ای داشته باشد، ایران می‌تواند مرکز این پروژه است. به قول یکی از کارشناسان آمریکایی که می گفت کل کشور های عربی یک طرف، ایران یک طرف! یعنی ایران به اندازه کل کشور های عربی برای آمریکا مهم است. تبلیغات ایران بر علیه آمریکا نیز در یکسال اخیر خیلی کاهش پیدا کرده است که به نفع ایران است.