پوست خربزه زیر پای ترامپ

 برخی واقعیت‌ها را باید در جهان سیاست پذیرفت، از جمله اینکه پرونده ایران در آمریکا به مسئله‌ای رقابتی بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان تبدیل شده است.
پوست خربزه زیر پای ترامپ

هر حزبی که به‌تازگی در آمریکا به قدرت می‌رسد، می‌کوشد در پرونده ایران به دستاوردهایی برسد، اما تلاش همین حزب از سوی حزب مخالف به حاشیه کشیده می‌شود. ترامپ در دوره اول ریاست‌جمهوری خود با خروج از برجام کوشید دستاورد اوباما در ارتباط با پرونده هسته‌ای ایران را نابود کند که با خروج از برجام در این مسیر حرکت کرد. دموکرات‌ها نیز در ابتدای دوره خود بعد از ترامپ و در دوره بایدن کوشیدند به برجام بازگردند، اما سختگیری جمهوری‌خواهان و رشد درگیری‌ها و تنش در منطقه بالکان و آسیای غربی باعث شد حل‌وفصل پرونده هسته‌ای ایران از دستور کار بایدن خارج شود. اکنون نیز به نظر می‌رسد که دونالد ترامپ می‌کوشد با عدم موضع‌گیری صریح در ارتباط با ایران، عملاً توپ را در زمین ایران بیندازد تا شاید تهران را به مذاکره ترغیب کند. این بار دموکرات‌ها هستند که قصد دارند با فضاسازی رسانه‌ای در برابر ترامپ بایستند تا او از پرونده هسته‌ای ایران برای خود دستاورد نسازد.

**هشدار به ترامپ

بعد از اینکه جو بایدن در انتخابات از دونالد ترامپ شکست خورد، در اولین جلسه‌ای که برای تبریک نزد رئیس‌جمهور منتخب آمریکا رفت، در ارتباط با ایران هشدارهای جدی به دونالد ترامپ داد و به او گفت که باید به‌شدت توجهش را به ایران جلب کند. القای خطر ایران برای آمریکا از سوی بایدن به ترامپ می‌توانست پیش‌زمینه‌هایی را برای برخورد کلامی ترامپ با ایران فراهم کند. با این وجود، ترامپ فقط در یک مورد در ارتباط با ایران هشدار داد. او گفت اگر او به‌جای بایدن رئیس‌جمهور آمریکا بود، ایران آن‌قدر پول نداشت که در منطقه اقدام به قدرت‌نمایی کند. رسانه‌ها در این ارتباط از قول سالیوان نوشتند: «بایدن در گفت‌وگو با ترامپ تأکید کرد: فوری‌ترین مسئله این است که ایران و گروه‌های نیابتی آن همچنان اقداماتی انجام می‌دهند که مستقیماً آمریکایی‌ها و منافع ایالات متحده در خاورمیانه را تهدید می‌کند و باید به‌صورت فوری با آن برخورد شود». اکنون نیز جیک سالیوان، که مشاور امنیت ملی بایدن بوده، درصدد است با اظهارنظر در ارتباط با نوع برخورد ترامپ با ایران، اقدام به زمینه‌سازی رسانه‌ای کند تا بتواند فضای منفی را بین ایران و آمریکا ایجاد کند. چرا که ظاهراً دموکرات‌ها در متعجب هستند که چرا دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، تاکنون فرمانی اجرایی علیه ایران صادر نکرده یا اینکه اقدام به تهدید علنی چین در ارتباط با لزوم عدم خرید نفت از ایران نکرده است. سالیوان اخیراً در ارتباط با موضع ترامپ در مورد ایران اعلام کرده که «معتقد است تهران اکنون ضعیف‌تر از هر زمان دیگری بعد از زمان جنگ ایران و عراق است، جنگی که در سال ۱۹۸۸ پایان یافت». به گزارش «انتخاب»، وقتی از او سوال می‌شود که انتظار دارد ترامپ چگونه با این مسئله برخورد کند، پاسخ می‌دهد: «پیش‌بینی می‌کنم که در این دولت یک بحث جدی بین یک اقدام دیپلماتیک جسورانه و یک اقدام نظامی جسورانه دربگیرد.» او در پاسخ به اینکه آیا فکر می‌کند بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، وسوسه خواهد شد که یک حمله نظامی انجام دهد؟ پاسخ می‌دهد: «بدون اینکه شخصاً آن را به نتانیاهو نسبت دهم، می‌توانم بگویم که رهبری ارشد اسرائیل، چه در سطح سیاسی، چه در سطح نظامی و اطلاعاتی، به‌شدت وسوسه خواهند شد که از این لحظه استفاده کنند».

** در رسانه‌ها

به نظر می‌رسد سکوت ترامپ در ارتباط با مواضع او در مورد ایران آن‌قدر طولانی شده که حتی رسانه‌های مختلف اقدام به انتشار تحلیل‌هایی در این ارتباط کرده‌اند. چارلی گمل، تاریخ‌دان و دیپلمات سابق انگلیسی که در میز ایران در وزارت خارجه بریتانیا فعالیت داشته، در نشریه بریتانیایی اسپکتیتور نوشت: «صحبت کنیم یا نکنیم؟ این پرسش، این روزها میان سیاستمداران جمهوری اسلامی ایران، از تندرو تا اصلاح‌طلب، مطرح است. دونالد ترامپ به‌وضوح اعلام کرده که امیدوار است ایران از برنامه هسته‌ای خود از طریق توافقی با واشنگتن دست بکشد». در ادامه این مطلب آمده است: «با وجود تمام توجهی که به انتصاب‌های ترامپ در وزارت دفاع، وزارت خارجه و کاخ سفید شده است، شاید در مورد ایران بیشتر بتوان از کسانی که کنار گذاشته شده‌اند نتیجه گرفت: مایک پمپئو، جان بولتون و برایان هوک، نماینده پیشین ترامپ در امور ایران، که همگی به‌شدت ضد ایران بودند و تلاش داشتند ترامپ را به اتخاذ سیاست خاصی در قبال تهران وادار کنند. آن‌ها تاوان سرسختی خود را داده‌اند». ترکیب کنونی مشاوران ترامپ در خاورمیانه، از پنتاگون تا کاخ سفید و وزارت خارجه، طیفی از صلح‌طلب تا جنگ‌طلب را در بر می‌گیرد که نشان می‌دهد ترامپ، بیش از هر چیز، می‌خواهد گزینه‌های خود را باز نگه دارد و به مذاکره تمایل اولیه دارد. پس، صحبت کنیم یا نکنیم؟ تهران با انتخاب‌های دشواری روبه‌روست. هر تصمیمی که بگیرد، سال ۲۰۲۵ سالی سرنوشت‌ساز برای ایران و همچنین متحدانش خواهد بود.

منبع : آرمان ملی