فرهنگی رانندگی آنچه که بسیاری از راننده‌ها با آن آشنایی ندارند!
روزنو :زامبی‌هایی که به هیچ کس و هیچ چیز رحم نمی‌کنند و هر چیزی که سرراه‌شان باشد را از بین می‌برند
نمی‌دانم حالا که این مطلب را می‌خوانید در کدام شهر هستید و از ترافیک روزمره شهرتان هم قطعا خبر ندارم. حتی از فرهنگ رانندگی مردم در شهر‌های مختلف ایران هم چیز زیادی نمی‌دانم یا آنهایی را هم که می‌دانم، اسم نمی‌برم تا مبادا ناراحت شوند، اما از فرهنگ رانندگی مردم تهران می‌توانم برای‌تان چند هزار کلمه اینجا بنویسم.
حتما شما هم در فضای مجازی ویدیو‌هایی از فرهنگ رانندگی مردم ژاپن و آلمان یا چین در مواجهه با آمبولانس در اتوبان‌ها یا معابر را دیده‌اید که به محض شنیدن صدای آژیر آمبولانس یا دیدن آن، یک تونل یا لاین از وسط باز می‌کنند تا آمبولانس به راحتی عبور کند. برخی این حرکت را در راستای جریمه سنگین خودرو‌ها از طرف دولت‌ها در این کشور‌ها می‌دانند. هر چه باشد می‌دانم که اعمال جریمه‌های سنگین هم اینجا بازدارنده نیست تا فرهنگ‌مان در رانندگی را اصلاح نکنیم.
البته برعکسش را هم مثلا در انگلیس دیدهام که چند وقت پیش منجر به تصادف شدید یک خودرو از پشت با آمبولانس شد. به آن طرف قضیه هم حواسم هست که فقط نگویم همه جا گل و بلبل است غیر از اینجا، اما روی صحبتم با برخی از رانندگان عجول نادان در تهران است.
رانندگان بی‌رحمی که با شنیدن صدای آمبولانس هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند و تا آمبولانس دقیقا پشت سرشان نیاید و راننده با التماس از آنها نخواهد که کنار بکشند، به راه خود ادامه می‌دهند. با شما هستم راننده محترم (شما جای «محترم» یک واژه دیگر بخوانید، چون خیلی حرصم را درآورده‌اند) تا حالا شده به این فکر کنید که اگر جای آن بیمار بخت برگشته با حال اورژانسی، عزیزترین فرد خانواده‌تان باشد آیا باز هم حاضرید به آمبولانس راه ندهید تا او از مرگ نجات پیدا کند؟!
بار‌ها شده دیدهام چند خودرو به محض شنیدن صدای آژیر، سریع کنار می‌کشند و مسیر را برای عبور آمبولانس باز می‌کنند، اما این راننده‌های فرصت‌طلب سریع جای خالی را پُر می‌کنند و به آمبولانس امان نمی‌دهند! خیلی دوست دارم از یکی از اینها بپرسم؛ «داداش فازت چیه؟» یا «شغلت چیه که اینقدر عجله داری بری زود برسی؟» یا «کجا می‌خوای بری که انسانیت‌رو زیر پات له می‌کنی؟»
صبر کنید تمام نشده! می‌دانید از اینها بدتر، چه کسانی هستند؟ آنهایی که خودروی‌شان را هرطور شده به پشت آمبولانس می‌رسانند و به آن می‌چسبانند تا با سوءاستفاده از این کار کثیف، از شر ترافیک خلاص شوند و فقط چند دقیقه‌ای زودتر به مقصد و کار مهم (!) خود برسند. من به اینها لقب «زامبی» را داده‌ام. زامبی‌هایی که به هیچ کس و هیچ چیز رحم نمی‌کنند و هر چیزی که سرراه‌شان باشد را از بین می‌برند یا از روی آن رد می‌شوند. دی ماه پارسال بود که خبری از رئیس سازمان اورژانس کشور خواند‌م مبنی بر نصب دوربین پشت آمبولانس‌ها و جریمه تعقیب‌کنندگان آن و حالا نمی‌دانم عملی شده است یا نه.
آقا ما نخواستیم مثل آلمان یا ژاپن یا کشور‌های دیگر که یک لاین برای آمبولانس باز می‌کنند، شما هم این کار را بکنید. تقریبا شدنی نیست؛ چون زیرساخت‌های ما هم به آنها نمی‌خورد. دیده‌ایم برخی اتوبان‌ها و معابر غیراستانداردی را که حتی وقتی قفل می‌شوند، از دست ماموران زحمتکش راهنمایی و رانندگی هم برای باز کردن آن کاری ساخته نیست. نه!
شما زحمت بکشید به محض شنیدن صدای آمبولانس سریع به سمت راست خود برانید و جای خالی را هم پُر نکنید و بعد از اینکه آمبولانس رد شد پشت آن نچسبانید تا مبادا با ترمز آمبولانس، هم خودتان به فنا بروید هم حال آن مریض بی‌نوا را بدتر از آنچه در آمبولانس هست کنید. با شما هم هستم زامبی‌های تعقیب‌کننده آمبولانس؛ یکم وجدان داشته باشید. همین دیگر...
