مشکل تندروها با ظریف چیست؟

استدلال عمده آنها این است که چرا ظریف در اجلاس داووس مسائل داخلی ایران را مطرح کرده است! 

آنها بدون توجه به بحث های طولانی و مفصل ظریف در دفاع از منافع ملی کشور به ظاهر به دو جمله او به شرح زیر ایراد می گیرند:

1) ظریف: اگر جلیلی رئیس جمهور بود ممکن بود جنگ در منطقه داشته باشیم.

2) اگر تندروها مسئولیت داشتند، حتی نمی توانستم در خیابان های تهران راه بروم.

عجیب است که این تندروها در اجتماعات خود در عمل دارند مهر تائید به سخنان ظریف در داووس می زنند!

چطور؟

ظریف گفته بود «اگر تندروها مسئولیت داشتند، حتی نمی توانستم در خیابان های تهران راه بروم.» خوب الان که تندروها سر کار نیستند دارند برای او حکم اعدام در دادگاه خیابانی و صحرایی صادر می کنند! اگر سرکار بودند اجازه راه رفتن که هیچ، اجازه نفس کشیدن هم به ظریف و همفکران او نمی دادند! این اگر مهر تائید بر سخن ظریف نیست پس چیست و اصلا برای چه دارند اعتراض می کنند؟ شاید هم می خواهند بگویند ظریف قدرت آنها را نادیده گرفته و باید می گفته «اگر تندروها مسئولیت داشتند، من را در خیابان اعدام انقلابی می کردند»!

نکته دوم این است که هر زمان به تندروها، اعضای جبهه پایداری، همفکران سعید جلیلی و کیهانیان انتقاد می شود که این مواضع تند و افراطی در حوزه سیاست خارجی چیست می گویند اگر قرار است همه طرفدار مذاکره باشند، نمی توانیم از طرف خارجی امتیاز بگیریم. پس باید نشان دهیم در داخل با مذاکره مخالفت است تا طرف مقابل وادار به امتیاز دادن شود و بداند ایران یکدست نیست!

خوب اگر این حرف و استدلال تندروها درست است دیگر چرا اعتراض دارند (بدون توجه به جملات قبل و بعد) که ظریف گفته «اگر جلیلی رئیس جمهور بود ممکن بود جنگ در منطقه داشته باشیم.»؟ شاید انتظار داشتند تا ظریف بگوید «اگر جلیلی رئیس جمهور بود ممکن بود زودتر از ما با آمریکا توافق کند»! 

آقایان می گویند ظریف مسائل داخلی را در نزد خارجی ها طرح و برخلاف منافع ملی با آنها درد و دل کرده! ظاهرا آقایان یادشان رفته که هر اقدامی که در داخل کردند هم در تقابل با منافع ملی بوده و هم برای اثرگذاری روی توافقات احتمالی در خارج! آیا یادتان رفته «آتش زدن برجام» در مجلس را؟ آیا یادتان رفته سخنان پورمحمدی در مناظرات اخیر انتخابات ریاست جمهوری را که گفت جلیلی گفته بود «با اف ای تی اف مشکلی نداریم اما به دولت روحانی اعتماد نداریم!».

و سوال آخر؛ برخی مقامات ارشد دولت رئیسی گفته اند دو بار تا آستانه توافق هسته ای پیش رفتیم. پاسخ بدهید در این دو بار چه کسی یا تفکری مانع توافق شد؟ چرا علی باقری کنی یار و همراه سعید جلیلی در نهایت از او جدا شد و طرفدار مذاکره و توافق گردید و حتی در مرحله اول انتخابات حاضر به حمایت از جلیلی نشد و در مرحله دوم انتخابات هم موضعی از او دیده نشد؟